“ben Onu Engel’sizce Sevdim”

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

RAMADAN SANIVAR

***O, 3-4 yaşlarında küçük bir kız çocuğuydu. İsmi meryem olan bu kız çocuğu teyzemin iyi kalpli kızı, ailede en çok sevdiğim yeğenim, daha doğru bir ifadeyle kızkardeşim, çocukluk arkadaşım idi. Geçirdiği ateşli havale ile omuriliğinin zarar görmesi sonucunda yüzünü, boynunu, omuzlarını, ellerini ve kollarını hissetmesine rağmen gövde kısmı hareketsiz kaldı, bacaklarını yıllarca kullanamadı. Zaman zaman konuşurken de zorlanıyordu ve tam 26 sene felçli olarak tekerlekli sandalyede yaşamak zorunda kaldı. Defalarca ameliyat oldu ama hep hayal kırıklığı yaşadı. Bu onu hiçbir zaman yıkmadı. O kadar güçlüydü ki bir gün kalkıp yürüyeceğine, koşacağına inanıyordu. 2013 yılında İngiltere’de mide rahatsızlığı geçirdi. Özel bir hastahanedeki doktorun yanlış tıbbi müdahalesi sonucunda ise tam da doğum gününü kutladığı ayın içerisinde hayatını kaybetti. O şimdi yok, belkide gökyüzünde bir melek ve onu o kadar özlüyorum ki nezaman mezarını ziyaret etsem gözyaşlarıma engel olamıyorum, öldüğüne 2 sene geçmesine rağmen halen daha inanamıyorum.

*** Dün gibi hatırlıyorum. Bütün yeğenlerim aynı evde toplandığında herkes koşup oynarken o tekerlekli sandalyede oturmak zorunda kalıyordu. Ben çocukken onu hiç yalnız bırakmamıştım. Oyun oynamak için koşmak, yürümek gerekmiyordu. Hemen kendime küçük bir koltuk bulur, en çok sevdiğimiz yiyeceği, içeceği getirir birlikte saatlerce tombala gibi şimdi hatırlayamadığım birçok oyun oynuyorduk. Ve biliyorum O da en çok beni seviyordu. Kıbrıstan İngiltere’ye ailece taşındıklarında en çok ben üzülmüştüm. Biz hiçbir zaman kopmadık. Her yaz tatilinde ailesiyle kıbrısa geliyordu. Telefonda, internette hep konuşuyorduk.

*** İngiltere’de insan haklarına verilen değer çok daha fazlaydı. Kıbrısta kaldıkları sürede devlet hiçbir şekilde ailesine yardımda bulunmadı. Tekerlekli sandalyesini bile ailesi kendi maddi imkanlarıyla alabilmişti. 1990’lı yıllarda göç ettikleri ingiltere’de eğitimini tamamlama fırsatı buldu, bir yandan teyzem sayesinde bir yandanda devlet tarafından ödenen bakıcılar vasıtasıyla iyi şartlarda bir hayat yaşadı. Engellilerin olduğu okullarda arkadaşlar edindi, yine okulun organize ettiği seyahatlere katıldı. Çocukluk ve gençlik yıllarını KKTC’de geçirmiş olsaydı belkide bu kadar sene yaşayamazdı. Malumunuzdur ki bu saydıklarıma burada imkan yoktur. Kanaatimce KKTC bu konuda sınıfta kalmıştır, devlet engelli vatandaşlarına sahip çıkamamaktadır.  

*** Bakınız; Kıbrıs Türk Bedensel Engelliler Derneğinden alınan bilgiye göre; ülke genelinde 6.000 engelli bulunmaktadır. Bu sayının 1.500’ünü 18 yaş altı çocuklar oluşturmaktadır. Bu çocuklara eğitim veren sadece 3 okul varken, bu okullar eksik kadro ile çalışmaktadır. İşitme, Görme, Konuşma engelliler için özel eğitim öğretmeni yok denecek kadar azdır. Psikolog, Psikiyatri, Otistik çocuklar için en önemli eğitim olan dil eğitimi verecek uzmanlarda bulunmamaktadır. Yatalak kişilere evlerinde hizmet verecek devletin ücretini ödediği bakıcılarda bulunmamaktadır. Devlet evinde yatalak olan bir insana bile eğitim vermek zorunda olmasına rağmen Anayasamızda korunan bu hakkın uygulaması yoktur. İmkanı olan aileler, engelli olan çocuklarını yurtdışına götürmekte iken imkanı olmayanlar herşeyden mahrum kalarak KKTC’de yaşam sürdürmektedir. 2008 yılında BM Engelli Hakları Bildirgesi meclisten geçip kabul edilmiştir. Peki ya uygulaması?  

***Sadece eğitim alanında değil, iş yaşamında da engelliler hiçe sayılmaktadır. Çalışabilecek durumda istihdam bekleyen 100’lerce engelli vatandaşımıza devlet sahip çıkmamaktadır. Yine sosyalleşme anlamında engelliler bu ülkede sinemaya gidemiyor. Alışverişde yapamıyor. Halbuki Avrupada bütün sosyal aktiviteler ücretsizdir. Ayrıca ücretsiz ulaşım, ücretsiz eğitim gibi birçok haklar engellilere verilmektedir.

***Siz bir engellinin KKTC devletinden aldığı maaşı hiç duydunuz mu? Bence duymadıysanız bir araştırın. O kadar komik bir rakamdır ki gülelim mi ağlaylım mı bilemedim. Onlara eşit haklar tanınmamaktadır. Hatta en çok canımı sıkan; bazı cahiller vardır çevremizde, engellilerin park edeceği yere gidip arabasını park ediyor. İşte bu da gösteriyor ki sadece devlet değil, toplumda engellilere duyarsız kalmaktadır.

***Sizce bir engelli bu ülkede ameliyat olacak olsa; devlet, masrafların tamamını ödeyecek midir? İlaç ve tedavi masraflarını karşılayacakmıdır? Cevabını yine size bırakıyorum.

***Siz dünyadaki güzellikleri görememek nedir bilirmisiniz? Derdini anlatamayıp konuşamamak? Yada kuşların cıvıltısını, doğanın sesini duyamamak? Peki bir sandalyeye, bir yatağa ömür boyu mahkum olmak nedir anlayabilirmisiniz? Onlar yaşadıkları her gün acı çekiyor. Sizlere özeniyor, sizler gibi olmak istiyor. Sizlerin sahip olduğu haklara sahip olmak ve eşit biçimde bu toplumda yaşamak için savaş veriyor. Peki sizler onlar için ne yapıyorsunuz? Devlet onlara sahip çıkıyor mu? Ne kadar duyarlıyız?    

*** Her insan, bir engelli adayıdır. Yarın ne olacağımız belli midir? Mutlaka çevrenizde, ailenizde, yakınınızda engelli olan en az bir kişi vardır. Lütfen onlara karşı duyarsız kalmayın, toplumdan soyutlamayın. Onlar için sizde mücadele verin. Onlara acıyarak bakmak yerine lütfen yardım edin.

“Seni hiç unutmadım Merry? Gökyüzünden beni izlediğini biliyorum. Her doğum günümde ingilterede olmana rağmen beni ilk arayan bana kutlama mesajları atan ilk sen oluyordun. O mesajları hala tutuyorum. Hep saklayacağım. Şimdi yoksun ve Seni çok özlüyorum.”